Bajka o niebieskim smoku

🐉 Bajka o smoku, który był inny niż wszystkie. Niebieskie łuski i brak umiejętności ziania ogniem sprawiały, że inne smoki naśmiewały się z niego. Czy jednak odmienność zawsze oznacza słabość? A może skrywa niezwykły dar? Historia o akceptacji, odkrywaniu własnych talentów i odwadze.

📚 Dla dzieci 5+
⏳ Czas czytania: ok. 6 minut
🌙 Idealna na wieczorne czytanie przed snem!

⚙️ Możesz przełączyć tło na czarne z białymi literami – wystarczy kliknąć niebieskie kółeczko z ludzikiem i wybrać „Wysoki kontrast”.

© Piotr P. Walczak

Dawno, dawno temu, kiedy na świecie nie było jeszcze wielkich miast, samolotów, smartfonów ani nawet Facebooka, ziemia roiła się od smoków. W tamtych odległych czasach smoki były zazwyczaj zielone. Nasza bajka dotyczy jednak smoka, który był całkiem niebieski.

Nasz bohater wyglądał zupełnie tak samo jak inne smoki. Całe ciało pokrywały mu łuski, na grzbiecie sterczały dumnie ostre kolce, a po bokach wyrastały mu całkiem spore skrzydła. Miał też długi ogon, pysk najeżony zębami i wielkie oczy. Jednym słowem – smok. Tyle że… NIEBIESKI.

Niebieskość smoka nie była jednak jedyną cechą, która odróżniała go od jego braci. Wszystkie smoki potrafiły ziać ogniem. Na zawołanie z ich przepastnych gardeł wydobywał się ognisty podmuch. Niebieski smok tego nie potrafił. Pluł, kaszlał, kichał, ale na próżno – z jego nozdrzy nigdy nie wydobył się nawet nikły dymek.

Zielone smoki naśmiewały się z niebieskiego brata, a jemu było z tego powodu bardzo przykro. Tak bardzo chciał być zielony! Chciał ziać ogniem jak inne smoki! Nasz smok próbował różnych zabiegów – tarzał się w trawie i mchu, zanurzał w leśnych bajorkach pokrytych zieloną rzęsą, robił nawet okłady z mokrych liści. Wszystko na próżno. Niebieskie łuski za nic w świecie nie chciały zmienić się w zielone.

Tak samo było z ogniem, którego nie potrafił wydobyć ze swojej paszczy. Nie miał nawet pomysłu, jak się za to zabrać, bo nie było żadnych smoczych lekarzy ani nawet znachorów. Smoki ZAWSZE potrafiły ziać ogniem i nigdy wcześniej nie zdarzyło się, by któryś tego nie potrafił. Aż do narodzin niebieskiego smoka.

W końcu nasz bohater pogodził się ze swoim kolorem, choć czasami robiło mu się smutno, gdy napotkane zielone smoki uśmiechały się dziwnie na jego widok.

Pewnego razu niebieski smok wybrał się nad rzekę. Położył się na brzegu i patrzył na wolno płynącą wodę. Nagle poczuł ukłucie – smokomar ukłuł go w szyję, bezczelnie zabzyczał i usiadł mu na głowie. Smokomary były bardzo złośliwymi stworzeniami. Żywiły się smoczą krwią i były wielkości dużego wróbla. Nieznośnie bzyczały i były bardzo przebiegłe. Musiały być sprytne, bo gdy smok w porę spostrzegł smokomara, mógł go usmażyć jednym ziewnięciem.

Niebieski smok nie potrafił ziać ogniem, mógł więc jedynie opędzać się skrzydłami i kłapać zębami. Z tego akurat smokomary niewiele sobie robiły. Zaraz pojawiło się kilku następnych, chętnych na smoczą krew. Zaczęły krążyć nad głową niebieskiego smoka i niemiłosiernie brzęczeć.

I wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Rozdrażniony smok prychnął nozdrzami w kierunku smokomara, a ten w jednej chwili zesztywniał i spadł jak kamień, z dźwięcznym brzękiem, na ziemię. Wokół padłego smokomara trawa natychmiast pokryła się śnieżnobiałym nalotem. Smok dmuchnął mroźnym oddechem w kierunku kolejnego smokomara, a ten spadł na trawę tak jak poprzedni. Niebieski smok odkrył, że potrafi ZAMRAŻAĆ.

Kilka dni po tym odkryciu, niebieski smok drzemał w lesie niedaleko Jeziora Głębokiego, kiedy nagle coś go przebudziło. Do jego uszu docierały jakieś niepokojące dźwięki dochodzące od strony jeziora. Zaniepokojony wyskoczył z lasu i zobaczył topiące się w wodzie dwa małe smoczątka. Po samą głowę zanurzona w wodzie była ich matka, rycząc bezradnie z rozpaczy. Dalej woda była już zbyt głęboka, by mogła uratować swoje dzieci.

Niebieski smok nie zastanawiał się ani chwili. Rzucił się w kierunku plaży, wpadł do wody, natężył się i z całych sił wydmuchał z siebie przenikliwe, mroźne powietrze. Woda przed nim w jednej chwili zamieniła się w twardy, lodowy chodnik. Smok wdrapał się na niego i znów zaryczał mrożącym oddechem. Lodowa tafla sięgnęła daleko – aż do samych wyczerpanych smoczątek. Niebieski smok dotarł do nich po lodzie i powyławiał je z wody niczym pisklęta z gniazda.

Wkrótce potem dwa małe smoczki znalazły się na plaży obok swojej szczęśliwej mamy, która nie wiedziała nawet, jak ma dziękować niebieskiemu smokowi. Od tamtego wydarzenia już nigdy żaden zielony smok nie naśmiewał się na widok niebieskiego brata.

K O N I E C

luty 2014

Mam nadzieję, że bajka przypadła Ci do gustu! Jeśli masz ochotę, możesz postawić mi kawę – to pomoże mi tworzyć więcej bajek. Dziękuję! Pozdrawiam, Piotr Walczak

Kolejne przygody Niebieskiego Smoka w bajce Niebieski Smok i królewska korona. Zapraszam 😊